Belastingen op lonen, hoe België zich in een impasse bevindt

Men moet ze eens zien deze politici, deze juristen, deze specialisten in « vergoeding en voordelen » zo gelukkig om ons de cash for cars, de mobiliteitspremies, de cafetariaplannen, de bezoldiging met « punten » te verkopen als DE goede oplossing die iedereen plezier zal doen.

De rauwe waarheid wordt onthuld door Eurostat en de OESO, vooreerst staat België op de tweede plaats van landen die het meeste belasten en ten tweede op de eerste plaats voor de belasting van inkomsten uit arbeid (bijdragen van sociale zekerheid en gecombineerde belastingen). Dit ondanks de tax shift…

Daar waar op hetzelfde ogenblik, de Belgische belastingadministratie zelf de fiscale rulings inzake de aandelenopties of cafetariaplannen in vraag stelt (BNP Paribas is thans volop in discussie betreffende haar bezoldigingssysteem). In die mate dat een vertrek van de Minister van Financiën vereist was.

Indien België vandaag het paradijs van alternatieve bezoldigingen is dan is dit wel degelijk omdat de bezoldiging er te zwaar belast wordt. En dit sinds lang…

De cafetariaplannen en andere bezoldigingssystemen « met punten » of « flexibel » zijn in de mode. Zij die zogenaamd de werknemers toelaten om volgens hun levensbehoeften te kiezen tussen diverse voordelen « die meer gunstig belast worden » zoals de bedrijfswagen, groepsverzekeringplan, aandelenopties of warrants, bijkomende kinderbijslag, bijkomende verlofdagen, diensten van kleine klussen, enz. Nochtans gaat het in werkelijkheid slechts om een hypocrisie die een voortdurende verschuiving maskeert en die de cashbezoldigingen – zwaar belast – versneld naar « iets anders » doet overgaan.

Ik zeg het, de werknemers – indien zij de keuze hadden – zouden verkiezen om over cash geld in hun zak te hebben met de vrijheid om ermee te doen wat ze willen, wanneer ze willen veeleer dan te dienen opteren voor vooraf vastgestelde formules, voordeelkorven zogenaamd in hun belang.

Al deze formules leiden er slechts toe de vrijheid van de werknemer om vrij over zijn loon te beschikken, aan banden te leggen. En dit aangezien dit loon dermate belast is dat elkeen in België wanhopig een middel zoekt om zijn koopkracht te verbeteren zelfs door het aanvaarden van een dergelijke ingreep.

Erger nog, met de cash for cars of de mobiliteitspremies, slaagt men erin om de cash-bezoldiging fictief meer gunstig te behandelen door haar een ander etiket op te plakken met alle vragen en moeilijkheden die dit oproept. Het zou erop neerkomen dat men niet meer weet wat cash is en wat niet en men opent de weg naar misbruiken.

En hetgeen men met de ene hand geeft, tracht men met de andere terug te nemen met rulings die men heimelijk aan de kaak stelt (getuige van een waarachtige interne oorlog bij de fiscus), met voorwaarden – ik denk aan de bonus CAO 90 bijvoorbeeld – die jaar na jaar strikter worden -, met bijkomende uitgevonden voorwaarden (ik denk aan de grens van 20% op de toekenning van aandelenopties die geen enkele wettelijke basis hebben), enz.

Wij zijn, denk ik, aan de grenzen van het systeem wanneer de rechtszekerheid willekeurig wordt, de vrijheid van de werknemers beknopt wordt, de budgettaire inkomsten onzeker en de werkgevers geduwd worden in een race voorwaarts tot de optimalisatie van de bezoldigingen.

Vreemde discussie met een specialist van cafetariaplannen, die daadwerkelijk de inbreuk op de vrijheid om vrij over zijn loon te beschikken, erkent, maar het instrument van de opvoeding van gedragingen roemt die de staat kan gebruiken om die aan te moedigen om een kleinere en meer ecologische wagen te nemen (om een oplossing te bieden voor het stilzitten van de regering ten overstaan van de bedrijfswagens die een ecologische nachtmerrie zijn maar de veiligheidsklep van het bezoldigingssysteem in België zijn), om te sparen voor zijn pensioen (om een oplossing te bieden voor de beperkingen van het wettelijk pensioen), om een levensverzekering te nemen (om een oplossing te bieden aan de beperkingen van de sociale zekerheid), om een tussenkomst te bekomen in de kinderopvangkosten (om een oplossing te bieden aan het geboortebeleid), enz...

Elk werk verdient een salaris. Men zou er aan dienen toe te voegen dat elk werk een redelijk belast salaris verdient. Dit zou dit opbod van creativiteit inzake alternatieve bezoldigingen vermijden die uiteindelijk enkel de specialisten van de sector ten goede komt.